U progu XX wieku angielski urbanista Ebenezer Howard wymyślił "miasta-ogrody". To pionierskie w Europie Środkowej "idealne miasto - ogród" przeznaczone było dla górników, ich rodzin oraz pracowników związanych z działalnością kopalni Gische. Właśnie od nazwiska Gische - osiedle nazywano GISCHENNWALD, z czasem spolszczono na - GISZOWIEC. Pracodawca zadbał oto, aby górnicy po ciężkiej pracy mogli odpowiednio wypocząć. Wybudowano kilkaset dwurodzinnych domków o różnym metrażu i standardzie. Wśród budynków, które powstały jako zaplecze gospodarczo - oświatowe jego mieszkańców, wybudowano również trzy z przeznaczeniem na szkołę. W dwóch z nich urządzono po 4 klasy, a w trzecim 8 klas. Naukę w jednym z budynków rozpoczęto już w 1908r., a pozostałe dwa oddano do użytku przed rokiem 1913, jednak do 1922r. istniała tam szkoła niemiecka. Po przyłączeniu Górnego Śląska do Macierzy w budynkach tych znalazła miejsce Polska Szkoła na Górnym Śląsku, w której uczyło się 863 dzieci i szkoła dla mniejszości niemieckiej z 322 uczniami. Kolejne lata XX wieku przyniosły ze sobą zmiany polityczne i społeczne, choć osiedle rozwijało się nadal. Przetrwały budynki i szkoła w Giszowcu, choć w 1959r. zmieniono jej patrona ze Stanisława Kostki na Marię Konopnicką.
W 1964r. uruchomiono w okolicy nową kopalnię. Potrzebowano więcej mieszkań dla górników i ich rodzin. Małe otoczone zielenią domki osiedla stały się niewystarczalne. Wyburzono 1/3 starych budynków, a w zamian pojawiły się wieżowce z wielkiej płyty. W roku 1978 stare mury budynków szkolnych przy Placu Czerwonym opuścili uczniowie i nauczyciele Szkoły Podstawowej nr 54, przeprowadzając się do nowoczesnych i przestronnych budynków przy ul. Samoobrony (dzisiaj-Wojciecha). Rosnąca liczba "małej dziatwy" nowoczesnego blokowiska zmusiła władze miejskie do podjęcia decyzji o ponownym rozpoczęciu nauki w "szkole staruszce" przy Placu Czerwonym. Już w dniu jej ponownego otwarcia 1 IX 1981r. obiecywano, że jest to rozwiązanie tymczasowe i że w najbliższych latach powstanie nowy budynek nowoczesnej Szkoły Podstawowej nr 51 im. Fryderyka Chopina. "Tymczasowość" okazała się być bardzo długa. Stare mury nie wytrzymały naporu czasu. Pod wpływem dużych szkód górniczych w budynku klas młodszych, zintensyfikowano działania zmierzające do podjęcia budowy nowego gmachu szkoły, a uczniów klas młodszych przeniesiono od 1 IX 1990r. do budynków parafialnych przy Kościele pod wezwaniem św. Stanisława Kostki.
Kiedy rozpisano konkurs na projekt przestrzennego zagospodarowania osiedla, zwyciężyła koncepcja autorstwa Stanisława Niemczyka i Marka Kuszewskiego. Efekt tej architektonicznej wizji oraz zaangażowanie wielu ludzi dobrej woli to wyłaniające się etapami mury szkoły, zwanej przez uczniów - SZKOŁĄ MARZEŃ. Jako pierwsi do nowych budynków tej szkoły wprowadzili się 12 X 1993r. uczniowie i nauczyciele klas młodszych. Okazało się, że budynki szkoły, która ma nas wprowadzić w XXI wiek, są doskonale wkomponowane w zabytkową już część Giszowca. Zespół architektów: Stanisław Niemczyk, Anna Pieńkowska-Kuszewska i Marek Kuszewski zadbali o to, aby poszczególne pawilony odpowiadały skalą i charakterem istniejącej jeszcze zabudowie osiedla. Jak już o tym wcześniej była mowa, historia szkoły, która dzisiaj mieści się przy ul. Przyjaznej 7, zaczyna się w 1981r. w murach poprzedniego jej budynku pamiętającego jeszcze czasy budowy osiedla z początku XX wieku. Jest więc stosunkowo krótka.
Patron szkoły - Fryderyk Chopin
Kompozytor i pianista polski, urodzony 1 marca 1810 r. (według oświadczeń samego artysty i jego rodziny) lub 22 lutego (według metryki chrztu, sporządzonej kilka tygodni po urodzeniu) we wsi Żelazowa Wola koło Sochaczewa, na Mazowszu, w ówczesnym Księstwie Warszawskim.
Dwór w Żelazowej Woli stanowił posiadłość hrabiów Skarbków. Ojciec kompozytora Mikołaj (Nicolas) Chopin, spolonizowany Francuz, był tam zatrudniony jako nauczyciel i wychowawca dzieci. Urodzony w 1771 roku w Marainville (Lotaryngia, Francja) już w dzieciństwie związał się z polskimi rodzinami: hrabiego Michała Paca i administratora jego majątku Jana Adama Weydlicha. W wieku 16 lat przyjechał z nimi do Polski i osiadł tu na stałe. Do Francji już nie powrócił i żadnych kontaktów z francuską rodziną nie utrzymywał. Swoje dzieci wychował na Polaków.
W 1806 roku Mikołaj Chopin poślubił Teklę Justynę Krzyżanowską, zarządzającą gospodarstwem Skarbków w Żelazowej Woli. Z czwórki ich dzieci (trzy córki: Ludwika, Izabela, Emilia i jeden syn) Fryderyk był drugi z kolei. Kilka miesięcy po narodzinach Fryderyka cała rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie Mikołaj Chopin otrzymał posadę wykładowcy języka i literatury francuskiej w Liceum Warszawskim. Prócz tego prowadził pensjonat dla synów ziemiańskich spoza Warszawy.
Muzyczny talent Fryderyka objawił się niezwykle wcześnie, porównywano go z dziecięcym geniuszem Mozarta. Mając 7 lat był już autorem dwóch polonezów (g-moll i B-dur). Pierwszy z nich wydano od razu drukiem w sztycharni nut księdza Cybulskiego. O cudownym dziecku pisały warszawskie gazety, "mały Chopinek" był ozdobą i atrakcją przyjęć w arystokratycznych salonach stolicy. Wcześnie też zaczął występować publicznie na koncertach dobroczynnych. Pierwszych profesjonalnych lekcji gry na fortepianie udzielał mu Wojciech Żywny (ur. 1756 w Czechach).
W latach 1823-26 Fryderyk pobierał naukę w Liceum Warszawskim, jesienią 1826 roku został studentem wydziału "teorii muzyki, jenerałbasu i kompozycji" warszawskiej Szkoły Głównej Muzyki (stanowiącej część Konserwatorium, a równocześnie związanej z Uniwersytetem Warszawskim), kierowanej przez Józefa Elsnera (ur. 1769 na Śląsku). W czasie studiów powstały pierwsze szeroko rozbudowane dzieła: Sonata c-moll, Wariacje op. 2 na temat z Don Juana Mozarta, Rondo à la Krakowiak, Fantazja op. 13 na tematy polskie (trzy ostatnie na fortepian z orkiestrą) oraz Trio g-moll na skrzypce, wiolonczelę i fortepian. Naukę w Szkole Głównej Muzyki Chopin ukończył w 1829 roku.
Natychmiast po ukończeniu studiów, w lipcu 1829 roku udał się w towarzystwie znajomych na krótką wycieczkę do Wiednia. Dzięki Würflowi, który wprowadził go w towarzystwo muzyków, Chopin wystąpił dwukrotnie w Kärtnerthortheater, grając z orkiestrą Wariacje op. 2 na temat Mozarta i Rondo a la Krakowiak op. 14. Odniósł fenomenalny sukces u publiczności. Krytyka, jakkolwiek ganiła jego grę za małą siłę dźwięku, kompozycje również oceniła bardzo wysoko. W ślad za tym wydawca wiedeński Tobias Haslinger opublikował Wariacje na temat Mozarta (1830). Było to pierwsze wydanie utworu Chopina za granicą (dotąd publikował swoje utwory w Warszawie).
Po powrocie do Warszawy Chopin, wolny już od szkolnych obowiązków, z tym większą pasją zajął się komponowaniem, pisząc m. in. dwa Koncerty fortepianowe z orkiestrą: f-moll i e-moll. W inspiracji Koncertu f-moll niemałą rolę odegrało uczucie kompozytora do Konstancji Gładkowskiej - studentki Konserwatorium w klasie śpiewu. W okresie tym powstał także pierwszy nokturn i pierwsze etiudy, walce, mazurki, pieśni do słów Stefana Witwickiego.
11 października 1830 roku odbył się w Teatrze Narodowym uroczysty pożegnalny koncert, na którym Chopin wykonał Koncert e-moll, śpiewała również Konstancja Gładkowska. 2 listopada Fryderyk wraz z przyjacielem Tytusem Woyciechowskim wyjechał do Austrii, z zamiarem udania się później do Włoch. Niewiele dni po ich przybyciu do Wiednia przyszła wiadomość, że w Warszawie wybuchło powstanie (tzw. listopadowe) przeciwko zależności Królestwa Polskiego od Rosji i obecności na tronie polskim cara. Zrezygnowawszy z wyjazdu do Włoch ze względu na toczące się tam walki (przeciw Austrii), Chopin postanowił udać się do Paryża.
Jesienią 1831 roku Chopin pojechał do Paryża, gdzie spotkał wielu rodaków. Chopin związał się blisko z tzw. Wielką Emigracją, przyjaźnił się z jej przywódcą, księciem Adamem Czartoryskim. Został członkiem Towarzystwa Literackiego Polskiego, jego pozycja jako artysty urosła w Paryżu bardzo szybko.
By oderwać się od przykrych wspomnień, wyjechał w lipcu 1837 roku z Camille Pleyelem do Londynu. Niedługo potem Chopin związał się ze sławną pisarką francuską George Sand. Starsza od niego o sześć lat autorka śmiałych powieści obyczajowych, rozwódka z dwojgiem dzieci, ofiarowała samotnemu artyście to, czego mu od czasu opuszczenia Warszawy najbardziej brakowało: nadzwyczajną czułość, ciepło, wręcz macierzyńską troskliwość. Zimę 1838/39 kochankowie spędzili na hiszpańskiej wyspie Majorce, w górach, mieszkając w dawnym klasztorze w Valdemosie. Tam wskutek złej pogody Chopin rozchorował się ciężko. Były to symptomy gruźlicy. Przez wiele tygodni był tak słaby, że nie mógł wychodzić z domu, mimo to intensywnie pracował, skomponowawszy szereg arcydzieł: cykl 24 Preludiów, Poloneza c-moll, Balladę F-dur, Scherzo cis-moll.
Wiosną 1839, po powrocie z Majorki i rekonwalescencji w Marsylii, jeszcze w stanie wielkiego osłabienia, Chopin zamieszkał w posiadłości George Sand w Nohant, w środkowej Francji.
Szybko postępująca choroba uniemożliwiła mu udzielanie lekcji. W lecie przyjechała z Warszawy najstarsza siostra Chopina - Ludwika Jędrzejewiczowa, aby zaopiekować się chorym bratem. 17 października 1849 roku Fryderyk Chopin zmarł na gruźlicę płuc w swoim ostatnim paryskim mieszkaniu przy placu Vendôme. Został pochowany na cmentarzu Pére-Lachaise w Paryżu. Zgodnie z ostatnią wolą Chopina, wyjęte po śmierci jego serce siostra przywiozła do Warszawy, gdzie zostało w urnie wmurowane w filar kościoła Św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu.
Sztandar szkoły
Sztandar Szkoły jest symbolem jej historii i tradycji. Jest znakiem, który łączy tych, którzy opuszczają jej progi jak i obecnych oraz przyszłych uczniów. Rangę sztandaru podnosi ceremonia jego poświęceni, dzięki czemu ma wymiar nie tylko świecki, ale również religijny.
Pamiętając o wymowie sztandaru, należy mu okazywać cześć, dlatego uroczystości z udziałem sztandaru wymagają zachowania powagi, a przechowywanie go, transport i przygotowanie do prezentacji, właściwych postaw jego poszanowania. W związku z tym sztandar jest eksponowany w widocznym i ogólnie dostępnym miejscu na terenie szkoły w zamkniętej gablocie.
Sztandar Szkoły Podstawowej nr 51 wykonany był przez Zakon Sióstr Boromeuszek i nadany szkole w 1995 roku.
Sztandar szkoły Podstawowej nr 51 ma kształt prostokąta o wymiarach 110 cm na 120 cm. Płat jest tkaniną obszytą złotymi frędzlami. Prawa strona sztandaru - awers - jest w kolorze niebieskim i w centralnej części w kole barwy złota znajduje się postać Fryderyka Chopina. W górnej części znajduje się nazwa szkoły: „Szkoła Podstawowa nr 51 im. Fryderyka Chopina”, u dołu widnieje napis: „w Katowicach”.
Drzewiec wykonano z drewna utrzymanego w jasnym kolorze, opatrzono posrebrzanymi okuciami w postaci: złącza, trzewika i głowicy składającej się z tulei, podstawy orła takiego samego jak w godle państwowym. Sztandar ufundowała cała społeczność szkolna.
Lewa strona płatu - rewers - jest biało - czerwona. Na tym tle umieszczone zostało godło państwowe, czyli biały orzeł z głową ozdobioną złotą koroną, zwróconą w prawo. Dziób i szpony też mają złotą barwę. Rozpostarte skrzydła orła symbolizują dążenia do najwyższego lotu, do pokonywania przeszkód i trudności. Są to cele, do których, pod kierunkiem nauczycieli, zmierzają nasi uczniowie.
Sztandarem opiekuje się poczet sztandarowy, który składa się z najlepszych uczniów naszej szkoły. Sztandar jest eksponowany, zgodnie z przyjętym ceremoniałem szkolnym, podczas ważnych uroczystości na terenie szkoły, miasta, województwa. Na terenie szkoły sztandar jest eksponowany podczas:
- uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego
- ślubowania klas pierwszych
- święta szkoły
- uroczystości rocznicowych: Konstytucja 3 Maja i Święto Niepodległości,
- uroczystego zakończenia roku szkolnego.
